Om 11.00 moesten we uitgecheckt zijn, dit lukte makkelijk. We konden de rugtassen nog een dagje in het hotel achterlaten. Als eerste wilde we een internet café vinden. En natuurlijk niet te duur. In Venetie kan je dit maar beter niet gaan zoeken dus hebben we de eerste de beste regionale trein naar Mestre gepakt van 11.09. Hier vonden we meteen een bakkertje en twee Internet Points. Na twee uur te hebben kunnen internetten pakte we om 13.53 de trein terug naar Venezia Santa Lucia.

Voor het station ligt een drukke vaart met allerlei verschillende bootjes. Vanaf een brug hebben we eerst een tijdje naar de bootjes staan kijken. Echt alles gebeurt hier per boot, we hebben postboten, bagageboten, een onderzeeer, kraanbootjes en boten waar vanalles mee werd vervoerd. Dit moet natuurlijk wel omdat er geen auto's kunnen rijden in Venetie. Vervolgens hebben we nog een paar uur Venetie bekeken en wat eten gekocht voor de volgende reis.

Om 19.00 waren we weer op het station van Venetie, waar we eerst nog wat hebben gefotografeerd gekeken naar wat treinen. Oa de Nachttrein naar Parijs stond klaar om te vertrekken. Het was wel leuk om te kijken watvoor bedden ze hier in hadden omdat wij ook over twee uur in een slaaptrein stapte.

Rond een uur of acht zijn we weer terug naar het hotel gelopen om de rugtassen op te halen, terug op het station om 20:30 stond de trein er al. Alleen konden we er nog niet in. We sliepen in grijs een rijtuig van de Servische spoorwegen dat aan een kant helemaal onder de graffiti zat. Eenmaal binnen was het om te stikken, waarschijnlijk had de wagon de hele dag ergens op een rangeerterrijn in de brandende zon gestaan. On het ruitje tussen onze hut en het gangpad zat een grote ster. De Hut bestond uit drie bedden boven elkaar aan weerszijden. De onderste kon ook functioneren als zitplek als je de middelste opklapte naar de achterwand, die dan functioneerde als rugleuning.

Onze eerste reisgenoot was een Serviesche man die erg moe was en meteen zou gaan slapen als de trein ging rijden. Hij was best wel chagrijnig en drong ons er steeds op aan wat zijn plek was als we er in de buurt kwamen. Op een gegeven moment kreeg hij hevige ruzie met de conducteur van ons rijtuig die bijna met elkaar op de vuist gingen. Deze man zou in het bed onder mij slapen.... Verder sliep er een Finse man en een stelletje uit Spanje in onze hut. We hadden met zn zessen net de goede hoeveelheid bagage om nog enigzins ruim te liggen.

Toen de trein ging rijden om 21.20 werd het al snel wat koeler. In de coupe naast ons zaten twee Canadezen en een andere man met een voor mij onbekende indentiteit, hij deed me een beetje aan een indiaan denken...Iets Mexicaans of zoiets. Na wat hebben gepraat met al die mensen uit verschillende landen wilden we het bar-rijtuig wel zien. Drie rijtuigen verder waren we tot de conclusie gekomen dat de andere mensen het toch nog wat luxer hadden. Het bar-rijtuig was een en al gezelligheid dus besloten we daar maar te blijven. Het zat bijna helemaal vol met Amerikanen die al wat op hadden en best wel luidruchtig waren. Na wat te hebben gedronken en te hebben gekaart met een aardige Australier die in Kroatie geboren was en weer is terug ging naar z'n vaderland besloten we weer terug te gekeren naar ons eigen rijtuig. Het was inmiddels iets over enen en de overg binnendoor naar ons rijtuig bleek afgesloten te zijn. Pas in Zagreb zou hij er af gaan dus hij zat er gelukkig nog wel. In het Italiaanse grensstation Villa Opicina zijn we maar snel buiten om gegaan. Volgens een digitaal bord op het perron hadden we inmiddels 95 minuten vertraging.

Het bedje lag eigenlijk geweldig, vooral door het wiegen van de trein lag ik heerlijk en kwam ik zo in slaap. Het einige wat me uit m'n slaap hield waren de dingen buiten allemaal te zien waren. Al snel kon ik me daar ook vanaf wenden, dus sliep ik heerlijk!